الان سال ۱۴۱۸ است. هفتم مارچ سال دوهزار و چهل معادل هفدهم اسفند سال یک هزار و چهارصد و هیجده .من در آستانه چهل سالگی قرار دارم .
خانه ای در حومه شهر.
الان ساعت چهار و هشت دقیقه بعدازظهر است و من باید یک ساعت پیش برای آماده سازی و تنظیم صدا در سالن اجرا میبودم, دیر شده اما خب هنوز هم میشود بلند شد و رفت
چند ساعت پیش با بچه های تئاتر درباره سبک فوویسم حرف میزدیم, خیلی سعی کردم که در وبلاگ بنویسم, اما موفقیت امیز نبود چراکه همیشه در نوشتن مشکل دارم , در حرف زدن هم‌حتی . یک جور وسواس؟
صدای زنگ تلفن است, علی ست؟ تلفن را برمیدارم . درست حدس زدم خود خودش بود و زنگ زده بود برای دیر کردنم غر بزند.
الان اماده شدم و منتظر تاکسی هستم, حدودا دو سه سالی میشود از این جنس استرس ها نداشته ام, جالب و ترسناک است و برای من دوست داشتنی .
تاکسی رسید. راننده نسبتا پیر, با شلوار لی و پیراهن چهارخانه . پیری سن جالبی است؟ مثلا میتوانی برای نزدیکانت بارها تعریف کنی که تصمیمات زندگی چقدر سخت است. بیشتر که فکر میکنم جذابیتی ندارد.
از تاکسی پیاده شدم , به داخل سالن میروم. هنوز تنظیم میکنند , صدای مایستر می آید: سریع اماده شو لیلا کلی کار مونده , ساعتوووو ببینننن . چرااا دیرررر اومدیییی
اماده شدم و همه چیز را اماده کردیم برای یک اجرای خوب و تمیز, کمی خندیدیم.
از اینجا که نشسته ام انسان های زیادی را میبینم, تعدادی دوستانم هستند و تعدادی نه , این سکوت قبل از ضرب از اول هیجان خاصی دارد , مثل آماده باش در موقع تیراندازی, حتی هیجان به قدری قابل لمس است که از چهره هم گروهی هایم دیده می شود, مثلا در لحظه ای که تیرانداز انتظار اعلام تیر فرمانده را دارد , فرمانده سکوت کند , حالم این است . تصور کنید که آماده ی شروع هیجانید ولی مایستر دستانش را بالا نمی آورد.
الان ساعت 11 و بیست و شش دقیقه شب است , در خیابان های شهریم , ماه را هم میبینم.
+ واقعا تصویر دادن سخته به اینده :|
چالش : اینجا
دعوت میکنم که بنویسین :)
درباره این سایت